Weinig Rotterdammers zullen geen sentimentele gevoelens hebben bij de onvolprezen Maastunnel. En dan bedoel ik natuurlijk de fiets- en voetgangertunnel met zijn sfeervolle houten roltrappen. (Want dat autogedeelte is een beetje krap en uit de tijd en zaait vooral dood en verderf en daar kunnen we beter verder niet teveel over nadenken, hopend dat verkeersplanners dat intussen wel doen.) En die ventilatiegebouwen natuurlijk, die vooral in een nog waterig, maar toch hoopvol voorjaarszonnetje, zo ongelooflijk wit en strak uitgemeten oplichten aan de Maasoevers. Vooral als je, net uit de klamme tunnel, met je fiets op de kop van Charlois staat en naar de noordoever kijkt. Onbeschrijflijk, nou ja, dat hoef ik niet uit te leggen, denk ik.
Antwerpen heeft ook een heel mooie fiets- en voetgangertunnel. De Sint Annatunnel onder de Schelde. Net als bij ons een belangrijke verbindingsweg tussen de beide stadsoevers. Net iets ouder dan de onze, uit 1933. Maar toch gelijksoortig en met houten roltrappen, zij het net iets minder imposant, gelukkig.
Wel doen ze er daar dan weer leukere dingen mee. De Antwerpse stadsdichter Joke van Leeuwen, een halve Nederlander die in België beter gewaardeerd wordt dan hier, maakte in 2009 een gedicht voor deze tunnel, dat voor twee maanden op de muren uitgeschreven stond.
Het Elfhonderdmetergedicht. Dat was een dikke 500 meter heen en ruim 500 meter terug, op beide muren.
En dan ben ik toch zo jaloers! Waarom hebben wij dat niet?
De Maastunnel, waar ik "oooeeehooooi" riep,
BeantwoordenVerwijderenomdat het zo'm mooie echo achterliet. Bijna
elke zondag liepen wij door deze tunnel. Telkens weer onder de indruk van de houten roltrappen waar mijn moeder gewoon
met fiets of kinderwagen zomaar op durfde te gaan staan. Ik heb tot in lengte van dagen gevraagd aan een portier om mijn fiets vast te houden! De Maastunnel, met haar prachtige toegangsgebouw aan de maas mag nooit weg. Een Rotterdams monument.