Aan Annie was niets zoetsappigs. Zo heb ik het als kind ook zeker niet ervaren. Meestal zat er iets vaag duisters aan haar verhaaltjes. Iets engs, dat je niet kon benoemen, dat je niet helemaal begreep. Of juist wél begreep, maar dan inderdaad niet kon benoemen.
Op de kleuterschool in 1970 moesten wij De Poedelman uit het hoofd leren. En die was zo eng, dat ik hier nog altijd de tekst niet wil weergeven. Dat weerzinwekkende versje kijk ik nooit meer terug. Laat die griezel maar verzuipen in zijn sop. Dat komt ook doordat ik het verwarrende woord poedelen toen niet begreep, voor mij waren poedels de destijds erg populaire hondjes. Ik wou er ook eentje.
Dan dat fluitketeltje, ook een drama, feitelijk gezien. De wanhoop. Maar dat is tenminste wanhoop waarmee ik kan omgaan. Veilig omgebogen naar alledaagse spulletjes, goed inleefbaar, maar niet te dichtbij.
Het fluitketeltje
Meneer is niet thuis en mevrouw is niet thuis
Het keteltje staat op 't kolenfornuis
De hele familie is uit
En 't fluit, en 't fluit, en 't fluit
De pan met andijvie zegt: "Foei, o foei!
Hou eindelijk op met dat nare geloei!
Wees eindelijk stil asjeblief
Je lijkt wel een locomotief"
De deftige braadpan met lapjes en zjuu
Zegt: "Goeie genade, wat krijgen we nu?
Je kunt niet meer sudderen hier
Ik sudder niet meer met plezier!"
Het keteltje jammert: "Ik hou niet meer op!
Het komt door m'n dop!
Het komt door m'n dop!
Ik moet fluiten, zo lang als ik kook
En ik kan 't niet helpen ook!"
Meneer en mevrouw zijn nog altijd niet thuis
En het keteltje staat op 't kolenfornuis
't Fluit, en 't fluit, en 't fluit
Wij houden het echt niet meer uit
Echt niet meer uit...
